We współpracy z portalem Jazzpress.pl przygotowaliśmy najciekawsze jazzowe koncerty, na które warto wybrać się w lutym. Coś dla wymagających melomanów, jak i dla poszukujących w jazzie bardziej popularnych i przystępnych brzmień. Sprawdźcie naszą selekcję!
Monika Borzym „Back To The Garden” – 12on14 Jazz Club
Młoda dama, wszechstronnie muzykalna. Jej koncert to zawsze przyjemność dla publiczności. Monika ma ujmującą lekkość i prezencję sceniczną. Elokwentnie uwodzi i bawi, zapraszając słuchaczy do aktywnego uczestnictwa. Na ostatnich autorskich płytach zgrabnie trawestuje tak odległe przestrzenie, jak Joni Mitchell, Radiohead („Radio-hedonistycznie”) czy kompozycje do tekstów powstańczej poetki („Jestem przestrzeń”).
Starannie dobiera – zawsze świetnych – współpracowników i skromnie dodaje im blasku, kiedy zapowiada kolejne utwory podczas koncertów. Płyta „Back to the Garden” to wybrane piosenki Joni Mitchell z lat 70. ubiegłego wieku. Wszyscy zapewne kojarzą rockowo-melancholijną folkową ikonę, rodem z Kanady. Dzięki współczesnym aranżom i „zwiewności” wokalu Monika nadaje tym numerom sporo wigoru. Całość brzmi atrakcyjnie i wiosennie beztrosko. Na post-walentynkowy nastrój w klimatycznym klubie – jak znalazł.
Neneh Cherry – Niebo
Dwie ostatnie płyty po prostu świetne. W Polsce będzie promować album zeszłoroczny „Broken Politics”. Ci, którzy w połowie lat 90. skakali przy Massive Attack czy Trickym pójdą na pewno. Trip-hop sam w sobie nieco stracił blask, ale Neneh udaje się go subtelnie ożywić, dzięki współpracy producenckiej z doskonale znanym brytyjskim producentem Four Tetem.
W tekstach, jak zwykle, mocno angażuje się społecznie. Czasem zahuczy, innym razem melancholijnie przynudzi. W otwartej przestrzeni klubu Niebo może sprawdzić się wybornie. Gdyby jazzowi puryści mieli jakieś obiekcje to polecam znakomity koncert, który zagrała w 2012 roku w San Sebastian wspólnie z The Thing Matsa Gustafssona, ku pamięci jej ojczyma Dona Cherry’ego. Poprzednią płytę „Blank Projekt” z 2014 roku promowała na Tauronie w Katowicach. To jej druga wizyta u nas i 5. płyta w 30-letniej karierze! Czy można to przeoczyć?
JAZZSTATE – Rafał Gorzycki – The Tuners
Gorzycki to bez wątpienia czołówka kreatywnych i pracowitych (23 albumy, 44 lata, nie wypominając) kompozytorów współczesnej sceny. Współodpowiedzialny za takie projekty jak Sing Sing Penelope, Ecstasy Project, Dziki Jazz, A-kineton czy Experimental Psycholog. Jego ostatnie propozycjes to znakomite („Ensemble Tuning” i „Syriusz”), dostrzeżone i docenione, nie tylko w naszej lokalnej skali dzieła.
Muzyka Rafała Gorzyckiego ma charakter wielowątkowy i organiczny, mimo że obok „żywych” instrumentów słyszymy mnóstwo splątanych efektów. Może nie „niesie”, czasem „drapie”, ale wprowadza tajemniczą aurę i niepokojące wibracje. To jest bardzo przemyślane i wymyślne granie. Ten wieczór ma szansę być wyjątkowy za sprawą akcyjnie powołanego składu. Zdecydowanie nie dla przypadkowego słuchacza. Namawiam gorąco na spotkanie z wyobraźnią Rafała Gorzyckiego i równie interesujących kolegów.
Paweł Kaczmarczyk – „Kaczmarczyk vs Paderewski: Tatra” (trasa)
Przyznaję, nie znam oryginału z 1884 roku, ale to, co na albumie „Kaczmarczyk vs Paderewski: Tatra” z 2018 roku, proponuje Kaczmarczyk, wspólnie z 21-osobową ekipą, brzmi bardzo eklektycznie. Powagi, dyscypliny i „gazu” użycza powszechnie ceniony kontrabasista Michał Barański, Tomek Torres na bębnach dodaje latynoskiego rozpędu, etniczne zaśpiewy, wszelkie grzechotki i bębenki zapewnia zawsze rewelacyjny Mino Cinelu (przemawia za nim kilkoro współpracowników: Miles Davis, Stevie Wonder, Sting, Elton John, Patti Smith i Anna Maria Jopek).
Bigbandowy „hałas” mamy za sprawą Polish Brass Ensemble, a ambientowego oddechu dostarcza Mr. Krime (Wojciech Długosz). Sam Paweł Kaczmarczyk pokazuje jak wszechstronnym wykonawcą i celnym autorem jest. Jestem bardzo ciekawy jak ta grupa zabrzmi w świetnych salach z akustyką „przyjmującą” duże składy.
Janusz Falkowski
redaktor prowadzący jazzpress.pl
